قدس آنلاین- هر بخشی از نهضت اباعبدالله الحسین(علیه‌السلام) را که بنگریم، سرشار از درس‌های ناب زندگی است؛ چه در عرصه زندگی فردی و چه زندگی اجتماعی و مبارزه با ظلم و ستم در مسیر برقراری کلمه «الله» در جامعه.

در ماجرای عاشورا، حضرت مظلومانه اما با عزت و افتخار در برابر یک فرهنگ منحط جاهلی که تمام اسلام را به تحریف کشانده بود، ایستاد و با خون مطهر خود نگذاشت بدعت‌های جاهلی همچنان در جامعه دینی به جای سنت‌های نبوی مطرح و براحتی از سوی دستگاه طاغوت تبلیغ و ترویج شود.

از این حیث ما معتقدیم، اساساً واقعه عاشورا یک تقابل ساده میان جریان حق و باطل نیست، بلکه فراتر از آن، در عاشورا تمام حق در برابر تمام باطل قرار گرفت و همه شاخصه‌ها و مؤلفه‌های این جدال و درگیری را می‌توان در این ماجرا مشاهده کرد.

در حقیقت سیدالشهدا(علیه‌السلام) وقتی مشاهده کردند فرهنگ ظالمانه، اشرافی گری پادشاهی و تحریف‌گرِ حقایق اسلام، بر همه مقدرات جامعه اسلامی آن زمان حکمفرما شده، امام در برابر این وضع احساس تکلیف کرده و در وصیتنامه خویش خطاب به برادرشان محمد حنفیه فرمودند؛ «من برای اصلاح امت جدم و احیای امر به معروف و نهی از منکر» حرکت و قیام می‌کنم؛ از این رو اگر قصه تغییر تمام اسلام و تحریف همه حقیقت دین در میان نبود، شاید عاشورا چنین در گستره تاریخ نمی‌درخشید و ماندگار نمی‌شد.

بنابراین می‌توان گفت، عاشورا نه تنها بر جریان مکتب و فرهنگ اهل‌بیت(علیهم السلام) و محبان و شیعیان آن، حق بزرگی دارد، بلکه عاشورا به معنای حقیقی کلمه بر همه هویت دینی و بر همه طبقات جامعه اسلامی و بلکه جامعه بشری، حق دارد و از این حیث نباید آن را صرفاً به جامعه دینی خودمان محدود کنیم، زیرا پیام عاشورا فرادینی و فرازبانی است و باید ما از همه ابزارهای فرهنگی و رسانه‌ای موجود استفاده کنیم تا روز به روز عمق و دامنه تأثیر این مسئله را به جهانیان نشان دهیم و بگوییم که کشتی نجات حسینی متعلق به همه بشریت است.

به دیگر سخن، چنانچه قیام سرخ حسینی در آن پیچ مهم تاریخی نبود، تمام حقیقت و هویت اسلام از سوی دستگاه طاغوت اُموی و در رأس آن یزید بن معاویه به تحریف و انحراف کشیده می‌شد و از حقیقت اسلام برای نسل‌های بعد چیزی باقی نمی‌ماند.

با توجه به این همه عظمت و اهمیت قیام حسینی، وظیفه ماست که اول؛ در مسیر معرفت افزایی جامعه نسبت به عاشورا از همه توان و ظرفیت خود به شایستگی استفاده کنیم و دوم؛ در بحث عرض ادب به ساحت مقدس سید و سالار شهیدان و عزاداری در دستگاه سیدالشهدا(علیه‌السلام) به گونه‌ای رفتار کنیم که خدای ناکرده نوع رفتار و عملکرد ما، مایه وهن اهل بیت(علیهم السلام) و امام حسین(علیه‌السلام) نباشد.

آنچه مهم است، اینکه ما به موازات افزایش بصیرت و معرفت خود نسبت به عاشورا و ماجرای کربلا باید بکوشیم شور حسینی را، در وجودمان با عزاداری‌ها و برپایی مراسم ماتم سیدالشهدا(علیه‌السلام) حفظ و بلکه تقویت کنیم، البته این شور و شعور باید با هم تلفیق شود، بدان معنا که هم در این قضیه بُعد عقلانیت و تفکر را ارتقا دهیم و هم از توجه به بُعد احساس و عاطفه غافل نشویم.